Isten, áldd meg a magyart
Jó kedvvel, boséggel,
Nyújts feléje védo kart,
Ha küzd ellenséggel;
Bal sors akit régen tép,
Hozz rá víg esztendot,
Megbunhodte már e nép
A múltat s jövendot!
Oseinket felhozád
Kárpát szent bércére,
Általad nyert szép hazát
Bendegúznak vére.
S merre zúgnak habjai
Tiszának, Dunának,
Árpád hos magzatjai
Felvirágozának.
Értünk Kunság mezein
Ért kalászt lengettél,
Tokaj szolovesszein
Nektárt csepegtettél.
Zászlónk gyakran plántálád
Vad török sáncára,
S nyögte Mátyás bús hadát
Bécsnek büszke vára.
Hajh, de buneink miatt
Gyúlt harag kebledben,
S elsújtád villámidat
Dörgo fellegedben,
Most rabló mongol nyilát
Zúgattad felettünk,
Majd töröktol rabigát
Vállainkra vettünk.
Hányszor zengett ajkain
Ozman vad népének
Vert hadunk csonthalmain
Gyozedelmi ének!
Hányszor támadt tenfiad
Szép hazám, kebledre,
S lettél magzatod miatt
Magzatod hamvvedre!
Bújt az üldözött, s felé
Kard nyúlt barlangjában,
Szerte nézett s nem lelé
Honját e hazában,
Bércre hág és völgybe száll,
Bú s kétség mellette,
Vérözön lábainál,
S lángtenger fölette.
Vár állott, most kohalom,
Kedv s öröm röpkedtek,
Halálhörgés, siralom
Zajlik már helyettek.
S ah, szabadság nem virul
A holtnak vérébol,
Kínzó rabság könnye hull
Árvák ho szemébol!
Szánd meg Isten a magyart
Kit vészek hányának,
Nyújts feléje védo kart
Tengerén kínjának.
Bal sors akit régen tép,
Hozz rá víg esztendot,
Megbunhodte már e nép
A múltat s jövendot! |
God, zegen de Hongaren
Met goed humeur en voorspoed,
Reik hen Uw beschermende hand,
Wanneer ze met de vijand strijden.
Breng hen vrolijke jaren,
Na het noodlot dat hen al zolang achtervolgt,
Dit volk heeft al genoeg mogen boeten
Voor verleden en toekomst!
U bracht onze voorouders
Naar de heilige bergtoppen van de Karpaten,
Dank zij U werd een mooi vaderland gewonnen
Voor de nakomelingen van Bendegúz.
Waar de golven ruisen
Van Tisza en Donau,
Daar komen dappere telgen
Van Árpád tot bloei.
Op de velden van Komanië
Deed U rijpe aren voor ons wiegen,
Van de druivenranken van Tokaj
Liet U nectar druppelen.
Onze vlag plantte U vaak
Op de schans van de wilde Turken,
En het grimmige leger Mátyás
Tergde Wenens fiere burcht.
Helaas, omwille van onze zonden
Ontvlamde Uw boezem in toorn,
U stuurde Uw bliksem op ons af
In Uw donderwolk,
Nu eens liet U de pijl van de plunderende Mongolen
boven ons gonzen,
Dan weer namen we het slavenjuk van de Turken
op onze schouders.
Hoe dikwijls klonk op de lippen
Van Osmans woeste volk
Op de beenderbergen van ons verslagen leger
Het overwinningslied!
Hoe vaak stonden Uw zonen,
Mijn mooie vaderland U tegen de borst,
En werd U door Uw telgen
Tot hun graf!
Het vervolgde verstopte zich
Met een zwaard op hem gericht in zijn grot,
Hij keek overal rond, maar vond
Zijn thuis niet in zijn vaderland,
Hij marcheerde door berg en dal,
Verdriet en twijfel rondom hem,
Een bloedbad aan zijn voeten,
En een vuurzee boven hem.
Ooit stond er een burcht, nu een steenhoop,
Zin en vreugde vervlogen,
Doodskreten en ellende
Heersen nu in de plaats.
En ah, vrijheid zal niet bloeien
Uit het bloed van de doden,
De tranen van de kwellende slavernij stromen
Uit de vurige ogen van onze wezen!
God, heb medelijden met de Hongaren
Die overspoeld werden door rampen,
Reik hen Uw beschermende hand
Wanneer ze hen oneindig kwellen.
Breng hen vrolijke jaren,
Na het noodlot dat hen al zolang achtervolgt,
Dit volk heeft al genoeg mogen boeten
Voor verleden en toekomst! |
O, my God, the Magyar bless
With Thy plenty and good cheer!
With Thine aid his just cause press,
Where his foes to fight appear.
Fate, who for so long did'st frown,
Bring him happy times and ways;
Atoning sorrow hath weighed down
Sins of past and future days.
By Thy help our fathers gained
Kárpát's proud and sacred height;
Here by Thee a home obtained
Heirs of Bendegúz, the knight.
Where'er Danube's waters flow
And the streams of Tisza swell
Árpád's children, Thou dost know,
Flourished and did prosper well.
For us let the golden grain
Grow upon the fields of Kún,
And let Nectar's silver rain
Ripen grapes of Tokay soon.
Thou our flags hast planted o'er
Forts where once wild Turks held sway,
Proud Vienna suffered sore
From King Mátyás' dark array.
But, alas! for our misdeed,
Anger rose within Thy breast,
And Thy lightnings Thou did'st speed
From Thy thundering sky with zest.
Now the Mongol arrow flew
Over our devoted heads;
Or the Turkish yoke we knew,
Which a free-born nation dreads.
O, how often has the voice
Sounded of wild Osman's hordes,
When in songs they did rejoice
O'er our heroes' captured swords!
Yea, how often rose Thy sons,
My fair land, upon Thy sod,
And Thou gavest to these sons,
Tombs within the breast they trod!
Though in caves pursued he lie,
Even then he fears attacks.
Coming forth the land to spy,
Even a home he finds he lacks.
Mountain, vale - go where he would,
Grief and sorrow all the same -
Underneath a sea of blood,
While above a sea of flame.
'Neath the fort, a ruin now,
Joy and pleasure erst were found,
Only groans and sighs, I trow,
In its limits now abound.
But no freedom's flowers return
From the spilt blood of the dead,
And the tears of slavery burn,
Which the eyes of orphans shed.
Pity, God, the Magyar, then,
Long by waves of danger tossed;
Help him by Thy strong hand when
He on grief's sea may be lost.
Fate, who for so long did'st frown,
Bring him happy times and ways;
Atoning sorrow hath weighed down
All the sins of all his days. |
